Przejdź do treści

Jak wygląda proces socjalizacji w grupach mieszanych wiekowo w przedszkolu?

4W większości przedszkoli publicznych dzieci dzielone są na grupy według swojego wieku. Maluchy o dzieci w wieku 2,5-3, lub 4 lat, a starsze nazywają się starszakami. W przedszkolach prywatnych często zamiast dzielić dzieci na grupy 3, 4, 5 i 6-latków, tworzone są grupy mieszane, gdzie występuje cały przekrój wiekowy przedszkolaków. Czy jest to korzystne dla dziecka?

Socjalizacja dzieci w przedszkolu

Przedszkole jest często pierwszą placówką, w której dzieci mają szansę na wchodzenie ze swoimi rówieśnikami w interakcje. Pojawiają się pierwsze przyjaźnie, ale i konflikty. Dzieci nie zawsze muszą się ze sobą zgadzać, a zadaniem nauczycieli w przedszkolu jest między innymi zażegnanie konfliktów, wyjaśnianie sporów na bieżąco i uczenie dzieci, czym jest sztuka kompromisu. Socjalizacja jest procesem ciągłym, w którym dziecko w przedszkolu staje się pełnoprawnym członkiem pewnej grupy społecznej – swojej grupy.

W przypadku przedszkoli, w których występują grupy wiekowe, a nie mieszane, dzieci znajdują się w praktyce na podobnym poziomie rozwoju. Z pozoru takie rozwiązanie jest korzystne, ponieważ nie trzeba ani zaniżać poziomu nauczania, ani sztucznie go zawyżać.

Czy grupy mieszane wiekowo to dobry pomysł?

Stworzenie w przedszkolu klas, w których uczestniczą dzieci w różnym wieku może okazać się dla nich dużą szansą, ale aby miało to miejsce, muszą zaistnieć odpowiednie okoliczności. Grupa nie może być zbyt liczna. Takie środowisko będzie stymulowało z jednej strony dzieci starsze do opiekowania i pomocy dzieciom młodszym, a dzieci młodsze do czerpania wzorców i uczenia się umiejętności od swoich starszych kolegów i koleżanek. Dodatkowo dzieci uczą się od siebie nawzajem współżycia w społeczeństwie. Występuje zdrowa rywalizacja młodszych ze starszymi oraz wykształca się pożądany poziom empatii u dzieci.

Zbyt duża grupa, nawet mniej zróżnicowana wiekowo, nie jest korzystna dla żadnego dziecka – ani młodszego, ani większego. Nauczyciele bardziej zajmują się wtedy dziećmi młodszymi, przez co starsze często mogą być pozostawiane same sobie. Kluczem do sukcesu jest poświęcanie tak samo wiele czasu każdemu dziecku, a do tego wymagane jest tworzenie mniej licznych grup.