Problemy wychowawcze pojawiają się w całym okresie dzieciństwa i dorastania, ale z różnym natężeniem. Niektóre udaje się rozwiązać bardzo szybko, inne wymagają od rodziców współpracy z nauczycielami w przedszkolu, aby osiągnąć pożądane rezultaty. Trudności wychowawcze to pojęcie wieloznaczne i oznacza każdy problem, jaki wiąże się z zachowaniem naszej pociechy. Małe dziecko w procesie wychowania może stwarzać kłopoty, ale niekoniecznie wymagają one radykalnego działania. To normalne, że przedszkolak nie słucha dorosłych, nie potrafi wysiedzieć w miejscu, nie zawsze stosuje się do wydawanych poleceń, płacze i kaprysi albo okazuje zazdrość w stosunku do swoich rówieśników. Starszaki w przedszkolu potrafią wykazywać upór, agresję i obrażać się z błahego powodu. Tłumaczenie im właściwego zachowania i napiętnowanie złych nawyków pozwala na uzyskanie dobrych efektów wychowania.
Kiedy trudności wychowawcze stają się poważne?
Jeśli maluch lub starszak w przedszkolu w sporadycznych odstępach czasu nie przestrzega norm przyjętych zwyczajowo, nie musi to jeszcze być równoznaczne z tym, że zaczyna on sprawiać trudności wychowawcze. Dopiero fakt, że dziecko często przyjmuje niepożądane formy zachowania lub występują one z dużym nasileniem, są uporczywe , a przedszkolak nie jest w stanie pojąć, że jego działanie jest złe, można mówić o trudnościach.
Podłożem kłopotów wychowawczych mogą być warunki ekonomiczno-społeczne, a więc status materialny rodziców czy opiekunów dziecka, widoczne braki w garderobie dziecka lub posiadanych przez niego materiałach plastycznych, pozycja dziecka w rodzinie, wykształcenie i zawód rodziców, atmosfera kulturalna i wychowawcza domu rodzinnego przedszkolaka. To wszystko może przyczynić się do powstawania różnorodnych zaburzeń w zachowaniu się dziecka. Mogą one jednak wynikać z czynników biopsychicznych, czyli wrodzonych predyspozycji dziecka do pewnych zachowań.
Co ma zrobić przedszkole, a co rodzice?
Dużą rolę w przezwyciężaniu trudności z wychowaniem dziecka pełni przedszkole. Praca nauczyciela i jego podejście do przyczyn tkwiących w działalności wychowawczej domu mogą okazać się kluczowe dla kształtowania charakteru i osobowości dziecka. Dziecko musi mieć świadomość tego, co jest dobre, a co złe. Jeśli rodzice na wszystko mu pozwalają i starają się zaspokoić wszystkie jego zachcianki, z czasem wyrasta na egoistę, dziecko samowolne i uparte. Niekonsekwencja rodziców i niejednolite ich postępowanie w porównaniu z postępowaniem nauczycieli w przedszkolu również rodzi dysonans w umyśle dziecka. Nie wie ono, jak powinno się zachowywać w danej sytuacji. Buntuje się przeciwko dyscyplinie i ustanawianym granicom. Rodzice powinni współpracować z nauczycielami w przedszkolu, aby pokonywać pojawiające się problemy wychowawcze.